Hausnarketaren bigarren zatia

Emaitza oso onak ematen dituen terapia, talde terapia da non tratu txarrak jaso dituzten beste pertsonekin batzen dira eta haien egoera azaltzen dute eta besteen egoerak ere entzutean baliagarria bihurtzen zaie. Baina terapia mota ugari egiten dira, dantza terapia mugimenduaren bitartez tentsioa askatzeko, musika terapia …

Maria José Tomé, acovidem elkartearen kide bat esaten duen moduan, “ emakumea behar duena askotan da, hitz egitea eta ikustea jendea entzuten dietela” azken batean hertsatuak egon direlako eta askatasuna behar dutelako hitz egiteko. Eta gainera talde terapian hitz egitea bere egoera berdinean dauden beste emakumeak laguntzeko aukera emango dio. Baina Andrés Montero Gómez, bere artikuluan adierazten duenez, Estocolmo sindromea, tratu txarrak jaso dituzten emakumeetan egiten duena da , emakumea disimulatzea gertatzen ari dena eta horrek oztopatzen du ikerketa. Eta isiltzeak soilik beldurra ekartzen dio.” Hori gehituta haiekin bizi behar izaten dutela eta ezkutatu behar du beldurragatik baita. Baina behin ezkutatzeari ustean eta besteekin esperientziak konpartitzean hobeto sentituko da.

Tratu txarrak betidanik egon dira gure artean, nahiz eta orain “bonbo” gehiegi egon gai honi buruz. Francisco Arias Solis, adierazten duen moduan, “ 70.hamarkadan eta 80.hamarkadaren hasieran ikerketak nazio garatuetan egin ziren kezka zentrala izan zelako baina orain argi dago etxe biolentzia arazo publiko eta mundiala dela.” Hau da, ez dela gauza berria mendeak daramagula gai honekin eta oraindik dirudi berdin gaudela. Nahiz eta pixkanaka aurrera pausuak egon.

Telebista dena hobera doala esaten digu baina egia da hobera goazela? Ez daude urtero hildako ugari tratu txarrak direla eta? Honekin bukatu behar dugu eta hori guztion eskuetan dago. Baita kritikatu nahi dudana da komunikabideak egiten dien kaltea tratu txarrak jasotzen dituzten emakumeei. komunikabideei ez zaie interesatzen eramaten den borroka, egoera honekin bukatzeko. Informazioa soilik hildakoei buruz eskaintzen dute, eta hilketa geroz eta bortitzagoa izan morbo gehiago duenez telebistako minutu gehiago eskainiko diote berriari. Baina honek egiten duen bakarra da emakumea beldurtu eta beste erasotzaileei ideiak eman.


Baina 2009.urtean honetaz hitz egitea lotsa sortarazten dit. Ez delako normal hainbeste urte pasa eta gero egoera berdinean jarraitzea. Zer dago pertsona hauen buruan? Gizartea eramaten die hori egitera? Arazo psikologikoak? Agian hainbeste galdera izateak diplomatura hau ikastera ekarri dit, gauzak aldatu behar direlako eta aldatzeko ezinbestekoa ikusten dudalako gizarte eraldaketa bat. Francisco Arias Solis esaten du, “ emakumeak duten karakterragatik etxeko gauzak pribatu egiten dituztela eta askotan ekonomiaren menpe daudelako, askok pentsatzen dute haiek bakarrik konpondu behar dituztela haien arazoak. Eta soilik idei hau aldatzean aldaketa soziala hastea lortuko da.” honekin ados nago, taldean konpondu ahal izango dutelako eta besteen ekarpenak izango dituztelako, eta hori ezin bestekoa da emakumearen pentsamenduak aldatzeko. Baina gizonak eraldaketa horretan parte hartu behar izango du. Denbora eramango duela badakit baina pixkanaka lortuko dugularen esperantza dut.